برخی از دوستان پرشور و عجول انتظار داشتند پس از چند روز تظاهرات خیابانی جناب ولی وقیح از مردم عذرخواهی کرده و آقای میرحسین موسوی را به عنوان رییس جمهوری ایران به رسمیت بشناسد. این دوستان اکنون احساس سرخوردگی و شکست می کنند.
اما من معتقدم اگر چه در هفته های اخیر دستاوردهای بزرگ و ارزشمندی داشته ایم اما برای رسیدن به آرمان نهایی جنبش یعنی آزادی و دمکراسی و حتی برای رسیدن به هدف مقطعی آن یعنی ابطال انتخابات مبارزه ای طولانی مدت در پیش داریم.
مبارزه طولانی مدت به این معنی نیست که هزاران نفر به مدت چند ماه هر روز به خیابان بیایند. جوانان روشنفکر که پیشاهنگ نهضت مردمی هستند در کنار کار و زندگی عادی خود شعله نهضت را زنده نگه میدارند و نهضت با گامهای آهسته و استوار به پیش می رود.
تصور من از یک انقلاب چند ماهه یا چند ساله مسالمت آمیز بدون خشونت این است:
1. یک هسته رهبری وجود دارد از افرادی چون میرحسین، کروبی، کرباسچی، خاتمی، سازگارا… که روند کار را مدیریت می کنند و راه را به مردم نشان می دهند. اینها مغز نهضت هستند.
2. گروهی روشنفکر (مثلا ده هزار نفر در شهر ده میلیونی تهران) که متعهدانه هر روز جند ساعت وقت می گذارند و به روشنگری مردم و حفظ ارتباط با رهبری می پردازند. آنها مطالب مهم جنبش را در قالب ایمیل، وبلاگ، کتاب، اعلامیه، سی دی، دی وی دی، شعارنویسی… به گوش مردم داخل و خارج می رسانند. این گروه در خط مقدم جبهه هستند و بیشترین فداکاریها، رشادتها، زتدان رفتن ها و شکنجه شدنها از طرف آنهاست. آنها شبکه عصبی نهضت هستند.
3. مدیران، پزشکان، وکلا، مهندسان، مراجع تقلید و بازاریان خیر و متعهد که مسئولیت تدارکات و تامین هزینه های جنبش و پشتیبانی گروه 1 و 2 را به عهده دارند. اینان قلب نهضت هستند.
4. عموم مردم که از ا.ن. متنفرند و در دل آرزوی حکومتی مردمی را دارند. اخبار را دنبال می کنند و در فعالیتهای جمعی بی خطر یا کم خطر مثل الله اکبر شبانه، رفتن سر خاک شهدا، بادکنک سبز هوا کردن، شعارنویسی، شرکت در راهپیماییهای حساب شده (که از طرف رهبری به طور متوسط ماهی یک بار اعلام می شود نه هر روز و هر ساعت)، پیگیری اخبار جنبش، انتشار اخبار و پیامها و همچنین جوک های مربوط به جنبش، استفاده از نمادهای جنبش مانند رنگ سبز و علامت پیروزی هر جا که خطری نداشته باشد.
انقلاب بیخشونت در مقابل یک رژیم مستبد سفاک و خونریز که ماسک مذهب به چهره زده است کاری است سترگ و ستودنی. آگاهی و روشنگری گلوله های ما هستند که چهارچوب حکومت را به لرزه در میاورند.
به یاد بیاورید که مهاتما گاندی بدون خشونت بر حکومت استعماری چیره شد که هندیان مبارز (گروه شماره 2) را به لوله توپ می بست. از او بیاموزیم و صبر و تحمل و امید را از دست ندهیم.
فراموش نکنید ماپیروزیم چون حق با ماست.
اما من معتقدم اگر چه در هفته های اخیر دستاوردهای بزرگ و ارزشمندی داشته ایم اما برای رسیدن به آرمان نهایی جنبش یعنی آزادی و دمکراسی و حتی برای رسیدن به هدف مقطعی آن یعنی ابطال انتخابات مبارزه ای طولانی مدت در پیش داریم.
مبارزه طولانی مدت به این معنی نیست که هزاران نفر به مدت چند ماه هر روز به خیابان بیایند. جوانان روشنفکر که پیشاهنگ نهضت مردمی هستند در کنار کار و زندگی عادی خود شعله نهضت را زنده نگه میدارند و نهضت با گامهای آهسته و استوار به پیش می رود.
تصور من از یک انقلاب چند ماهه یا چند ساله مسالمت آمیز بدون خشونت این است:
1. یک هسته رهبری وجود دارد از افرادی چون میرحسین، کروبی، کرباسچی، خاتمی، سازگارا… که روند کار را مدیریت می کنند و راه را به مردم نشان می دهند. اینها مغز نهضت هستند.
2. گروهی روشنفکر (مثلا ده هزار نفر در شهر ده میلیونی تهران) که متعهدانه هر روز جند ساعت وقت می گذارند و به روشنگری مردم و حفظ ارتباط با رهبری می پردازند. آنها مطالب مهم جنبش را در قالب ایمیل، وبلاگ، کتاب، اعلامیه، سی دی، دی وی دی، شعارنویسی… به گوش مردم داخل و خارج می رسانند. این گروه در خط مقدم جبهه هستند و بیشترین فداکاریها، رشادتها، زتدان رفتن ها و شکنجه شدنها از طرف آنهاست. آنها شبکه عصبی نهضت هستند.
3. مدیران، پزشکان، وکلا، مهندسان، مراجع تقلید و بازاریان خیر و متعهد که مسئولیت تدارکات و تامین هزینه های جنبش و پشتیبانی گروه 1 و 2 را به عهده دارند. اینان قلب نهضت هستند.
4. عموم مردم که از ا.ن. متنفرند و در دل آرزوی حکومتی مردمی را دارند. اخبار را دنبال می کنند و در فعالیتهای جمعی بی خطر یا کم خطر مثل الله اکبر شبانه، رفتن سر خاک شهدا، بادکنک سبز هوا کردن، شعارنویسی، شرکت در راهپیماییهای حساب شده (که از طرف رهبری به طور متوسط ماهی یک بار اعلام می شود نه هر روز و هر ساعت)، پیگیری اخبار جنبش، انتشار اخبار و پیامها و همچنین جوک های مربوط به جنبش، استفاده از نمادهای جنبش مانند رنگ سبز و علامت پیروزی هر جا که خطری نداشته باشد.
انقلاب بیخشونت در مقابل یک رژیم مستبد سفاک و خونریز که ماسک مذهب به چهره زده است کاری است سترگ و ستودنی. آگاهی و روشنگری گلوله های ما هستند که چهارچوب حکومت را به لرزه در میاورند.
به یاد بیاورید که مهاتما گاندی بدون خشونت بر حکومت استعماری چیره شد که هندیان مبارز (گروه شماره 2) را به لوله توپ می بست. از او بیاموزیم و صبر و تحمل و امید را از دست ندهیم.
فراموش نکنید ماپیروزیم چون حق با ماست.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر